Λάβαμε με επιστολή την δημοσίευση στο περιοδικό «Αναπηρία Τώρα» και την αναδημοσιεύουμε αυτούσια.
Από τον παλιό ψηφιακό φίλο Σπύρο Ζ. μου ήρθε αυτό το e-mail και θεώρησα χρήσιμο να δημοσιευθεί. Το e-mail είναι μια απελπισμένη διαμαρτυρία για τον σιδηροδρομικό σταθμό Θεσσαλονίκης. Ο Σπύρος είναι πολύ επιεικής στους χαρακτηρισμούς του. Η κατάσταση στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης είναι ακόμη χειρότερη, και προσωπικά εγώ έχω περάσει ακόμη χειρότερες περιπέτειες, τόσο με το απροσπέλαστο του σταθμού όσο και με την επιθετική αδιαφορία κάποιων ανάγωγων σιδηροδρομικών υπαλλήλων, που μολονότι είναι μια τραγική μειοψηφία, κάνουν τόση φασαρία που ο επισκέπτης νομίζει πως έχει κατέβει σε άλλο κράτος. Διαβάστε το e-mail του Σπύρου:
Ως γέννημα-θρέμμα της Θεσσαλονίκης, ξέρω πολύ καλά πως η προσπελασιμότητα του σιδηροδρομικού σταθμού δεν είναι ευθύνη του δημάρχου. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι υπεύθυνος για τον σιδηροδρομικό σταθμό και για την προσπελασιμότητά του.
Είναι ωστόσο αμαρτία το τρένο, μολονότι είναι το πιο προσπελάσιμο μέσο μαζικών μεταφορών, να καθίσταται απροσπέλαστο εξαιτίας της συσσωρευμένης ανοησίας κάποιων ανεύθυνων και ανάγωγων. Η Θεσσαλονίκη είναι μόνο το πιο ακραίο παράδειγμα σιδηροδρομικού σταθμού. Και οι άλλοι σιδηροδρομικοί σταθμοί είναι απροσπέλαστοι στους χειριστές αναπηρικών καθισμάτων και όπως όλα δείχνουν εν έτη 2011 δύσκολα θα αποκατασταθεί η προσπελασιμότητα όταν ο ΟΣΕ είναι πνιγμένος στα ελλείμματα και στα χρέη.
Αγαπητέ Νίκο,
Σου γράφω αυτό το ραβασάκι ως Θεσσαλονικέως και εκπροσώπου της πόλεως, διότι δεν μπορώ να στείλω ηλ. επιστολή στον Δήμαρχο, δεν υπάρχει στην ιστοσελίδα του Δήμου Θεσσαλονίκης, παρ’ότι υπόσχονται εκεί ότι, αν εγγραφείς, δηλαδή αν καταχωρίσεις όλα σου τα στοιχεία, περιλαμβανομένου ΑΦΜ (!) και αριθμού ταυτότητος, κττ, θα σου δοθεί η δυνατότης επικοινωνίας με τις “Ὑπηρεσίες”. Λοιπόν, δεν έγινε τούτο δυνατόν, και γι’ αυτό τα λέω σε σένα με την ελπίδα ότι ίσως τα πληροφορηθεί και η νύφη και η πεθερά, του Θερμαϊκού…
Ανέβηκα λοιπόν προ ημερών στη Θεσσαλονίκη με το τραίνο, όπως παλιά, προ τριακονταετίας και βάλε, που ήμανε φοιτητής. Τί έχει αλλάξει στο σταθμό; Τα μαγαζιά είναι περισσότερα. Αλλά ο σταθμός ελάχιστα έχει αλλάξει!
Δηλαδή έχουν προσθέσει στις πλατφόρμες δυο κουβούκλια ασανσέρ, αλλά ασανσέρ δεν υπάρχουν!
Για μένα αυτό έχει σημασία, διότι, όπως γνωρίζεις, κινούμαι πλέον με το αναπηρικό μου καρότσι.
Όταν κατέβηκα από τον προαστιακό, εκ Λαρίσης ορμώμενος, δεν βρήκα βοήθεια από κανένα, και ίσως δεν χρειαζόμουν, αν η πλατφόρμα ήταν σωστά κατασκευασμένη και όχι πολύ κατηφορική/ανηφορική στο σημείο που η πλατφόρμα του προαστιακού γίνεται πλατφόρμα των άλλων τραίνων. Αλλά εκεί κάποιος συνταξιδιώτης με βοήθησε να προχωρήσω, και έφθασα στο κουβούκλιο του ασανσέρ, επίεσα το κομβίον και περίμενα…
…και περίμενα, αλλά δεν ερχόταν!
Έψαξα με το βλέμμα γύρω για βοήθεια, αλλά κανένα βλέμμα δεν συνάντησα, οι άνθρωποι απέναντι, στις άλλες πλατφόρμες δεν με είδαν ή δεν ήθελαν να με δουν. Έψαξα κάποιον με στολή σιδηροδρομικιά, είδα κάποιους απέναντι που μου φάνηκαν σιδηροδρομικοί χωρίς να είναι και σίγουρο, συζητούσαν κάτι διασκεδαστικό γελώντας, τελικά είδα έναν με πηλίκιο που είχε κόκκινη ταινία γύρω, και έβαλα φωνή μεγάλη, διότι δεν φαινόταν ν’ακούει ή να καταλαβαίνει, εζἠτησα βοήθεια, πώς να βγώ από εκεί που ήμουν αποκλεισμένος…
Σκηνές αμηχανίας. Του είπα ότι το ασανσέρ δεν λειτουργεί και ζήτησα να φωνάξει τον τεχνίτη να το φτιάξει. Περίμενα και άλλο.
Μισή ώρα;
Έβαλα άγριες φωνές απελπισίας, ήλθε τελικά κάποιος και με πληροφόρησε ότι το ασανσέρ δεν λειτουργεί, διότι δεν το έχουν εγκαταστήσει. Μα τότε πώς θα βγω έξω; Με έπιασε κάτι σαν κλειστοφοβία.
Και τότε κατάλαβα ότι οι σιδηροδρομικοί απέναντι που διασκέδαζαν με κάτι, με μένα γελούσαν, με την άφελειά μου, που περίμενα ένα ασανσέρ που δεν υπάρχει!
Υπάρχει προσωπικό, πολύ, αλλά δεν έχουν κάτι να κάνουν και διασκεδάζουν με τους αφελείς επιβάτες, σαν εμένα.
Ο άνθρωπος που ήλθε επί τέλους κοντά, προσπάθησε να μου εξηγήσει, να μου δικαιολογήσει την κατάσταση, να μου βρεί τελικά διέξοδο από την παγίδα που είχα εμπλακεί.
Με πήγε γύρω-γύρω από τον σταθμό και περάσαμε απέναντι εκεί που η όχθη ήταν βατή για το καρότσι, κατόπιν κατεβήκαμε την πλαγιά και βρεθήκαμε πίσω από μια μυστική ιδιωτική δίοδο και, τελικά μέσα στο σταθμό!
Του υποσχέθηκα ότι θα κάνω μιαν αναφορά πρώτα στο δήμαρχο και δεύτερον στον ΟΣΕ, και εζήτησα να κάνει κι εκείνος αναφορά στους ανωτέρους του.
Τώρα θα μου πης, γιατί στο δήμαρχο αυτή η αναφορά; Γιατί νομίζω ότι αυτό το θέμα αφορά την πόλη πριν από όλους. Δεν είναι δυνατόν ο σιδηροδρομικός σταθμός της Θεσσαλονίκης να έχει τέτοια χάλια, διότι η πόλη προσβάλλεται και διασύρεται: Είναι η οικτρή πρώτη εικόνα που σε παίρνει από τα μούτρα!
Μακάρι να βρω κουράγιο να ξαναγράψω στον ΟΣΕ για τα γενικότερα χάλια των σταθμών που πέρασα, για τα μηχανήματα που δεν λειτουργούν, για τους υπαλλήλους που αλλού λείπουν και αλλού περισσεύουν, άπραγοι…
Αλλά ας ξεκινήσει αυτό! Δεν είναι δυνατόν να μένει ένα κουβούκλιο ανελκυστήρα άδειο από τον θάλαμό του, διότι κάποιοι υπάλληλοι φάγανε τα λεφτά και δεν εξοφλήθηκε ο εργολάβος, που δεν παραδίδει το θάλαμο!
Αυτή δε η εκκρεμμότης να διαρκεί ήδη πολλούς μήνες, όπως μου είπαν οι υπάλληλοι!
Παρακαλώ λοιπόν να κάνει ο κ. Δήμαρχος μια βόλτα ώς το σταθμό, να τον επιθεωρήσει, και να αναλάβει την αποκατάσταση της εικόνας της πόλεως!
Σε χαιρετώ με αγάπη,
Σπύρος Ζ.
Πτυχιούχος της ΝΟΕ του ΑΠΘ
τ. δικηγόρος Αθηνών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου